جسم انسان در معرض بیماری و درد است و هر بیماری ای، درمانی دارد. مداوای بیماری جسم توسط طبیبِ جسم انجام می شود و معمولا مردم به دنبال درمان بیماری جسم شان هستند و از تحمل پیامد های بیماری در صورت درمان نشدن، نگران هستند.
بُعدِ مهمترِ انسان روح اوست. با اندک تامل و دقتی متوجه می شویم روح نیز همانند جسم در معرض بیماری است و صفات زشت اخلاقی(گناهان)، همان بیماری های روح هستند که در صورت مداوا نشدن، انسان را از مرحله ی انسانیت پست تر و در زمره چهارپایان وارد می کنند و می تواند عاقبتش جهنم باشد.
لذا انسانِ عاقل باید به دنبال درمان دردهای روحش از طریق مراجعه به طبیبان روحانی باشد. بهترین طبیبان روح و جسم انسان، برترین مخلوقاتِ خداوند متعال، یعنی معصومین هستند.
امام حسین (علیه السلـــام) در ضمن اشعاری زیبا راه حل هایی جهت درمان گناه بیان کرده اند که حقیقتا متنِ شعر و محتوایش، گواهیِ صدقی بر وحیانی بودن کلام آن حضرت است.
