موذن یا اذان گو، کسی که خداوند به او توفیق داده است تا پیک او برای رساندن ندایش باشد.
همان که صبح زود، به عشق خدا، بلندگوی مسجد را روشن و “الله اکبر” می گوید و او که دستش را بروی گوش می گذارد تا تعادل صدایش را جهت جذب مؤمنان بهتر کند.
و چه عظمتی دارد چنین شخصی که امام سجاد (علیه السلام) درباره ارزش او می فرماید:
«اما حق کسی که اذان می گوید و مومنان را متوجه وقت نماز می سازد؛آنست که بدانی، اذان گو به یاد آورنده ی خداوند در دلها و دعوت کننده تو بـه سوی سود و فایده می باشد؛ او بهترین یاری کننده بر انجام فریضه ایست که خداوند بر تو واجب نموده است؛ پس باید از او به خاطر این کار نیکش تشکر کنی؛ و اگر در دل نسبت به بعضی از کارهای او بدبین هستی؛ در این قضیه بایـد خوشبین بوده و او را بـه چیزی متهـم نکنی که او نعمتی از نعمت های خداوند است؛ و با نعمت خداونـد باید برخوردی نیکو و شایسته داشته و شکر گزار پروردگار خویش باشی.» ۱
۱-تحف العقول عن آل الرسول (صلى الله علیه و آله)، ابن شعبه حرانى، حسن بن على، النص، ص ۲۵۶٫
